1984 yılında, Bulgaristan’daki totaliter rejimin Türklere karşı giriştiği asimilasyon politikalarına karşı Mastanlı’da yapılan protesto yürüyüşü esnasında, şehit edilen Mümün Ahat’ın anne ve babasıyla röportaj yapmaya seneler önce niyet etmiştim. Fakat buna bir türlü fırsatım olmadı. Nihayet geçen Pazartesi, bu röportajı gerçekleştirmek için şehidimizin Yenicuma’daki(Raven) baba evini ziyaret ettim.
8 sene önceki şehitlerimizi anma töreninde, Türkan bebeğin annesiyle ayaküstü bir röportaj yapmıştım, eski acılarını tazelemek, benim için çok zor olmuştu…
Bu kez karşımda evlatlarını 32 sene önce şehit vermiş anne ve baba vardı.
Acılarını yeniden tazelememek için, kederli şehit anne ve babaya ne soracağımı ve nereden başlayacağımı düşünürken, şehit annesi Hatice Ahat, başladı anlatmaya:
“27 Aralık 1984 yılı, bir Perşembe günüydü. Evladım sabah okula diye çıktı. Aynı gün, Mastanlı’da olaylar olduğunu ve şehitlerin düştüğünü duyduk. Öğleden sonra da evladımın vurulduğunu… Evladımın cenazesini dahi vermek istemediler. Nasıl olduysa gece vakti, bir parti sekreteri, evladımın naaşını bir tabut içinde getirdi ve bize onu hiç görmeden, yıkamadan, cenaze namazı kılınmadan defnetmemizi emretti. Ben bu emre uymadım, evladımın yüzünü son kez görmek istedim. Kurşun, evladımın başının arka kısmından girmiş ve alnından çıkmış. Kahpe, evladıma arkadan ateş etmiş. Evladımın naaşını, gece yıkayıp, gece defnettik.
Şehit Mümün Ahat
Nasıl kıyabildiler benim gencecik fidan gibi yavruma? Mümün, benim ilk evladım, ilk göz ağrım, tek oğlumdu. Ondan daha küçük iki kız çocuğum daha var. Fakat Mümün’ümün acısını içimde, hiç unutamadım, seneler geçtikçe bu acı, katlanarak büyüdü, eski halime hiç dönemedim.”
“Oğlunuzun katili veya katilleri hakkında dava açtınız mı?” diye soruyorum.
Şehidin annesi gözyaşlarına boğulduğu için, şehidin babası Mustafa Ahat cevap veriyor:
“Dava açtık, fakat hiçbir sonuç alamadık. Veliçko ismindeki sözde bir “Müslüman” itfaiyecinin, kendi evinin balkonundan oğluma ateş etiği iddiaları ortaya atıldı, fakat hiç kimse mahkemeye gelip şahitlik yapmaya cesaret edemedi.
Biz kendimizi daha toparlayamadan oğlumuzun mezarına, bizden habersiz mezar taşı konulduğunu gördük. Bu mezar taşlarının oğlumun katili tarafından konulduğunu düşündüğümüz için, aynı mezar taşlarını kırıp attık ve kendimiz yeni mezar taşı yaptırdık.”
Şehit Mümin Ahat’ın anne ve babasına, nasıl geçindiklerini sağlıklarının yerinde olup olmadığını soruyorum:
“160 Leva emekli maaşı alıyorum, bu, kullandığım ilaçlara dahi yetmiyor. Daha önce kalça kemiğim kırıldı, protez taktılar, yürürken çok güçlük çekiyorum, bel ağrılarım var. Doktorlar hasta karyolası ve ortopedik yatak öneriyor, fakat imkanlarımız kısıtlı olduğu için alamıyoruz, bir tekerlekli sandalyem vardı o da eskidi” diye üzülüyor şehit Mümün’ün annesi.
Baba, şehit oğlunun mezarında Fatiha okuyor
Şehit babası da geçim derdinden şikayetçi. Kendisinin de 200 leva kadar emekli maaşı aldığını, fakat bunun yetersiz olduğu için, bu yaşta çalışmak zorunda olduğunu söylüyor.
Şehit babasıyla sohbete dalmışken, şehit Mümün Ahat’ın annesinin bir eliyle deneğe, bir eliyle duvarlara dayana dayana odadan çıktığını görüyorum, yine aynı şekilde döndüğünde ise, ”Yoldan geldin açsındır evladım” diyerek bir tabak et kavurması koyuyor önümdeki boş bir sandalyenin üstüne. Çocukluğumun “et burkanı” aklıma geliyor, yani et kavanozu… Aç olmasam da birkaç parça kavurma eti alıyorum. Rahmetli annem geliyor aklıma, o da her gelen misafire, hemen kavanozdan et kavurması ısıtıp ikram ederdi…
Şehidin annesinden Kavurma ikramı
“Merhamet, bizim insanımızın doğasında var!” diye geçiyor içimden.
Daha sonra, şehit babasıyla birlikte, köy mezarlığındaki şehit Mümün Ahat’ın mezarına Fatiha okumaya gidiyoruz.
Dönüş yolunda, şunu düşünmeden edemiyorum:
Dunyada Bulgaristan’dan başka, bebek ve çocuk katillerini gizleyen veya koruyan başka bir ülke var mıdır acaba?
Durmuş Arda
Not: Mastanlı, Osmanlı kaynaklarında “Mestanlı” olarak geçse de, bizim halkımız buna hiç riayet etmemiştir ve asırlardır eski Türkçe’deki büyük ünlü harf uyumunu korumuştur. Örnegin “Elmalı” demez, Almalı der. Yine örneğin “Eğridere” demez, İridere der, yani eğritmez. Bende yazılarımda, halkımın bu asırlardır sürdürdüğü direnişe, saygı gösteriyorum.
News
